Denis bleek echter onstuitbaar en wilde steeds verder en hoger. Hij wilde KAVD in een zaal laten spelen en kreeg ook zijn zin. Ledegen  begon zowaar zijn eigen zaal te exploiteren. Die zaal kennen we allemaal en is in al die jaren nog altijd geen steen veranderd: sporthal Scheldedreef in Grembergen. Wat volgens sommigen ietwat respectloos een bouwvallige loods, een varkenskot of een wetenschappelijk onderzoek naar de verschillende stadia van betonrot wordt genoemd is dus eigenlijk een rasecht stukje handbalgeschiedenis.

KAVD was erg populair in Dendermonde en omstreken en het internationale tornooi dat door de ploeg werd georganiseerd kreeg in die periode vaak meer dan 600 toeschouwers over de vloer. Via dat tornooi slaagde Ledegen erin om enkele buitenlandse topspelers naar Dendermonde te lokken. Geheel in de tijdsgeest van toen probeerde men ook bij KAVD om, dankzij enkele vetbetaalde buitenlanders, aan sportieve successen komen. Zo passeerden onder anderen de Serviër Gledic (een ex-speler van Rode Ster Belgrado), de Deen Egon Mikkelson en de legendarische Kroaat Vuk Roganovic de revue. Maar het niveau van die kerels lag veel hoger dan dat van de Belgische spelers en dat zorgde, samen met hun al te professionele instelling, voor wrijvingen binnen de club. De Dendermondenaars keerden de ploeg de rug toe en KAVD bleek ten dode opgeschreven. In 1970 bleek de club niet langer leefbaar en werd KAVD, één van de meest roemruchte clubs uit het Vlaamse handbal, opgedoekt. Ledegen zag zijn droom uiteenspatten en bleef met lege handen achter. Zijn sporthal werd overgenomen door de stad en zijn spelers vertrokken naar buurclubs Ajax Lebbeke, Elita Lebbeke en Brabo Denderbelle. Ledegen zelf werd later nog voorzitter van de VHV en werd in 2007 voorgedragen als erelid van die vereniging. Mooi voor hem, maar het handbal in Dendermonde leek in ‘70 dood en begraven

SCALIA, de eerste jeugdwerking  - 1979 - 1981

Hoe het begon voor Reno, Koen, Domme en al die anderen

Published Date

Enkele jaren later toont Willy Temmerman zijn echte ambitie. De ploeg zit nu in 4^de nationale en niet alleen wil hij daarin schitteren, hij wil ook hoger gaan mikken. Met Lucien De Nil wordt de eerste echte trainer uit de geschiedenis van HBC Dendermonde aangetrokken. Bovendien denkt hij ook aan de toekomst. Met Scaldia, zoals de jeugdploegen van HBCD toen noemden, wordt een jeugdproject uit de grond gestampt. Eddy Van Geel wordt als jeugdtrainer aangesteld en krijgt jonge talenten als Renzo Aesaert, Koen Sanders, Koen Van Renterghem, Jan Verhaevert, Yvan De Smedt, Martin Claessens en Dominique Van Steen onder zijn hoede.  Die spelers schreven later stuk voor stuk mee aan de geschiedenis van HBC Dendermonde.

In het seizoen van ’80-’81 laat Temmerman de voorzittersstoel aan zijn kompaan Arthur Verleyen en behaalt HBC Dendermonde de titel in 4^de nationale. Die titel zat er wat aan te komen, want de twee voorgaande seizoenen was de club ook al tweede geëindigd. HBCD kon toen nog altijd rekenen op de diensten van scoremachine Roger Van Der Veken en oertalent Marnix Van De Velde, maar ook spelers als Luc Van Cauwenberghe, Jo Quisquater en Roger De Bock. HBCD steeg naar 3^de nationale. En, zo zou de geschiedenis ons later leren, dat zou niet voor het laatst zijn. Want sinds 1979 bleek HBCD een typische liftploeg te zijn tussen bevordering en derde nationale. Daar is een goeie reden voor. De Dendermondenaars hadden hun lesje geleerd. Men wilde niet dezelfde fout maken als men indertijd bij KAVD had gemaakt. Men wilde met andere woorden geen fortuinen besteden aan betaalde spelers en zo de inhoud van de clubkas in gevaar brengen. Het bleek uiteindelijk het juiste recept te zijn om de club al die jaren in leven te houden. Een prestatie waar andere clubs niet in slaagden omdat ze geen lessen hadden getrokken uit het pijnlijke KAVD-verhaal.

De degradatie naar bevordering zorgt voor een aardverschuiving bij HBCD. Tal van spelers en bestuursleden zien het niet meer zitten en keren de club de rug toe. De club blijft verslagen achter, maar weigert de handdoek te gooien. Hubert Van Damme, Yvan De Smedt en Pierre Bouteille besluiten de ploeg te redden. Wat achterblijft is immers een kleine, maar wel harde kern rood/witten. Het is in deze jaren dat de reputatie van HBC Dendermonde (olijke bende aan de toog, stevige handbalploeg op het veld) gevestigd wordt. HBCD wordt in 4^de nationale een gerespecteerde middenmotor waar elke topploeg voor siddert en beeft. Want HBCD laat in die periode heel wat titelkandidaten in het zand bijten. Teams als Izegem en vooral eeuwige rivaal Robuco Buggenhout zien geregeld hun titeldromen aan diggelen gaan in Sportstadion Verhelst. Helaas is de kern van Dendermonde in die periode te klein om een heel seizoen constant te presteren. Bij het begin van deze jaren zijn het vooral clubmonumenten Roger Van Der Veken, Dirk Gijssels, Koen Van Renterghem en Pierre Bouteille die de kar trekken. Maar nadien volgt de doorbraak van spelers als Renzo Aesaert, Paul Impens en Koen Sanders. Samen met speler-trainers Leif Krogstrupp en Patrick Hertsens zorgen zij vaak voor sportieve hoogstandjes. Het is de periode dat ook de reputatie van feestclub gevestigd wordt. Er vonden memorabele avonden plaats in toenmalig clublokaal Café Centrum in Sint-Gillis (nu De Sixtijn) .  ‘k Zie nog steeds die grote glazen werd toen  het officieuze clublied en zou dat lange tijd blijven.

Tot 1988 geloofde men een tijdlang dat HBCD weer op goeie weg was en klaar was om opnieuw naar derde nationale te stijgen. Maar dan volgde een nieuwe klap. De goeie prestaties van sommige spelers bleven niet onopgemerkt en dat resulteerde bij de start van het seizoen ’88-‘89 in een volksverhuis. Koen Van Renterghem en Koen Sanders werden weggehaald door topclub Waasmunster. Patrick Hertsens, Stany De Swaef en Renzo Aesaert pleegden vaandelvlucht naar erfvijand Robuco Buggenhout, iets wat voor hoog oplaaiende emoties zorgde binnen de Dendermondse handbalwereld. De goeie moed die er opnieuw was ingeslopen bij Dendermonde en bij voorzitter Hubert Van Damme smolt als sneeuw voor de zon. Van Damme besloot dan ook de handdoek te gooien. Alweer leek HBCD een vogel voor de kat. Maar deze club buigt, maar barst niet, zo bleek alweer. Met Julien Florkin werd een overgangsfiguur gevonden die de rol van voorzitter op zich wou nemen. De club trok de spectaculaire keeper Rudy Coppens en rechterhoek  Ronny Merckx aan. Onder leiding van het onvolprezen trainersduo Sam Buelens en Magda Van Den Borre krabbelde HBCD sportief overeind. Met een ploeg die op papier een degradatiekandidaat was werd probleemloos de middenmoot gehaald. Het waren vooral spelers als Paul Impens, Eddy Van Geel, Jo Wesemael en Rudy Coppens die ervoor zorgen dat HBCD een te geduchten tegenstander bleef. De wraak smaakte zoet toen het op papier nietige HBCD titelfavoriet Robuco (met tal van ex-HBCD’ers in de rangen en Hubert Trienpont als trainer) genadeloos in het zand deed bijten. Er werd gevierd alsof er een titel behaald was...

Die jeugdwerking zou de volgende jaren uitbreiden. Er wordt immers een nieuw bestuur geïnstalleerd onder voorzitterschap van Jean Van Handenhoven. Zij geven Jurgen Van Beveren en Eddy Verleyen de opdracht om een echte jeugdwerking uit te bouwen. Bij de toenmalige jeugdspelers, vinden we veel spelers terug die later steevast deel uitmaakten van het seniorenteam van HBCD: Steffen Baert, Jelle Biva, Joeri Vermeiren, Maarten Van Cauwenberge en Olivier Masure.

Maar de jeugdwerking was niet het enige succesverhaal dat toen geschreven werd. Na één seizoen werd Jef De Proft als hoofdtrainer vervangen door Eddy Van Geel. Onder zijn bewind stapelen de successen zich op. In tweede landelijke, dat toen een erg sterk bezette reeks was, eindigde de ploeg tweede én werd het in 1992 kampioen. HBCD beschikte toen over een erg sterke kern met spelers als Joel Claessens, Franky Vereecken, Geert Verbelen, Yvan De Smedt, Pierre Bouteille, Peter De Swaef, Dominique Van Steen, Paul Impens, Dirk Hoorelbeke, Jo Wesemael, Ronny Merckx, Benny Arijs, Rudy Baeyens, Philip Van Gucht, Dary Van Den Stock en Lieven Van Renterghem. Absolute uitblinkers in die periode waren doelman Rudy Coppens, Jan De Maeyer, de verbazingwekkende Jo Van Lier, de teruggekeerde Renzo Aesaert en Jurgen Van Beveren. Dendermonde promoveerde naar derde en met de huidige kern zou men daar zeker de middenmoot moeten kunnen spelen. Het pakte helaas anders uit. In het laatste jaar was Van Geel de grip op de ploeg kwijtgeraakt en werd vervangen door trainer Patrick Weckx. Dendermonde zag na de titel Rudy Coppens naar Lokeren vertrekken, maar kon met Koen Van Renterghem minstens een evenwaardige vervanger aantrekken. Ook Koen Sanders speelde al weer voor HBCD. De kaarten leken dus goed te liggen. Toch werd het seizoen, onder voorzitterschap van Kris Borms, in derde een echte ramp. De relatie tussen spelers en trainers verzuurde al gauw en sommige spelers verlieten de club nog tijdens het seizoen. De degradatie bleek daardoor onafwendbaar. Weckx en Dendermonde konden niet anders dan met elkaar breken.

De jeugdwerking doet ook zijn eerste inkomende transfer met Davy Buggenhout.

De resultaten mogen er zijn. HBCD speelt steevast in de top 5. Toch begint het te wringen in het seizoen ‘95-’96. Trienpont en zijn spelersgroep raken op elkaar uitgekeken en gaan uit elkaar. Hubert vertrekt naar Lokeren en neemt met de gebroertjes Mannaert, Staaf Mannaert en Yvan Segers enkele spelers mee. De Lokerse trainer Wim Van Der Borght maakt de omgekeerde beweging en brengt met Tanner Domnez en Jo Byttebier ook al enkele spelers mee. Koen Van Renterghem keert terug als speler/keeperstrainer. Voor Van Der Borght blijkt het een korte passage te zijn. Al na één seizoen vertrekt hij naar Ajax Lebbeke om er hulptrainer te worden bij de ereklasser. Johan Van Damme en Olivier Masure volgen hem.

Het tweede seizoen van Jaak Steeman wordt een magisch jaar. HBCD werd vooraf tot de degradatiekandidaten gerekend, maar slaat vriend en vijand met verstomming door te promoveren naar derde. In het tussenseizoen zag de ploeg spelers als Domnez, Van Steen, Herrera Y Steendam, Byttebier, Buggenhout en De Lille stoppen of vertrekken. HBCD werd door de buitenwacht dan ook terecht tot de degradatiekandidaten gerekend. Maar HBCD buigt wel, maar barst nooit. Met een kleine kern verbaast het vriend en vijand door onverwacht 2^de te eindigen en te promoveren. HBCD kende dat jaar succes omdat het zo’n hechte ploeg was. De helden van dat seizoen heten Peter De Swaef, Jan De Maeyer, Tony Callaerts, Dirk Verleyen, Steven Van Der Veken (zoon van clublegende Roger), Lieven Van Renterghem en Jurgen Van Beveren. Sporadisch worden ze aangevuld met youngsters als Steffen Baert en Olivier Masure. HBCD verliest de ultieme titelwedstrijd op Roeselare en mist zo de oppergaai, maar desalniettemin blijft dit één van de meest memorabele seizoenen uit de geschiedenis van HBCD.

De promotie naar eerste landelijk blijkt echter een vergiftigd geschenk. De kern blijkt te klein en de ploeg wordt geteisterd door schorsingen en blessures. Alweer zakt HBCD naar tweede landelijke.

Ondertussen is Eddy Van Brempt voorzitter geworden en onder zijn bewind wordt er een damesploeg opgericht. HBCD neemt wat rest van de enkele jaren voordien met veel bombardie aangekondigde fusieploeg HC Superano over. Vooral omdat het de meisjes uit de eigen jeugdwerking de kans wil geven om in een eigen fanionploeg aan te treden. De dames kennen wel meteen succes en versieren met trainer Eddy Van Geel de promotie naar 1^e landelijke. 

In 2000 vindt bij beide teams een trainerswissel plaats. Jaak Steemans verlaat de herenploeg en gaat de dames trainen. Benny D’Hauwere neemt de heren van hem over. In die periode maken ook Yvan Pieters en  Geert Van Der Jeugt hun entree in de ploeg. Ook illustere Aalstenaars Tom Wellekens, Christophe Agneessen en Bellenaar Tom De Kock komen de ploeg versterken. Sportief gezien loopt het voor beide ploegen niet zo slecht. Toch word D’Hauwere na een seizoen al vervangen door Patrick Hertsens. Die blijft twee seizoenen de dienst uitmaken bij HBCD, dat al die tijd een middenmotor blijft in tweede landelijke.

HBCD verliest enkele van zijn grootste talenten aan gebuur Brabo Denderbelle.  HBCD werd ondertussen ook door een andere ramp getroffen: de brand in de sporthal van Sint-Gillis. De club verliest daarbij niet alleen een fortuin aan materiaal, ook supporters en jeugdspelers blijven weg. Dendermonde moet immers terugkeren naar de verkrotte sporthal van Grembergen, waar ooit alles begon. Moeilijke, erg moeilijke tijden breken aan. Het bestuur moet alles uit de kast halen om de club te laten overleven.

Jaak Steeman moet sportief de puin ruimen, maar moet dit doen met een erg jonge en onervaren kern. De ploeg maakt in die periode ook een uitgebluste indruk en Jaak wordt halfweg het seizoen 2004-2005 vervangen door Hubert Trienpont die meteen besluit om zowel de heren als de dames te gaan trainen. Bij de heren ziet hij echter ervaren spelers als Callaerts, Pieters en Van Der Jeugt vertrekken naar Elita Lebbeke. Er rest Trienpont weinig over dan proberen uit de degradatiezone te blijven. Dat lukt, en bovendien zorgt hij er voor dat ook de spelers stuk voor stuk beter gaan spelen. Bij de dames oogst Trienpont nog meer succes en slaagt hij er in lange tijd mee te doen voor de titel. Dat jaar vergt zoveel energie van Trienpont dat hij aan het einde van dat seizoen eerst kenbaar maakt dat hij voortaan enkel nog de dames wil trainen. Om daarna ook daar niet mee verder te gaan. In extremis verlaat hij Dendermonde voor HC Eeklo.

Tijdens het seizoen 2007-2008 zijn de eerste sportieve resultaten al zichtbaar. Het ledenaantal is gestegen met 11% en Renzo Aesaert haalt de VHV finale met zijn pupillen. Tijdens het seizoen 2008-2009 wordt het team van miniementrainer Stijn Van Caeneghem kampioen maar heeft het wel een stuk lastiger in de kruisfinale. Dames I promoveren naar 2de nationale o.l.v. Hilde Van Boven in 2008-2009. De heren volgen hun voorbeeld en promoveren in 2010, na tien jaar, naar liga. De heren kunnen zich tijdens het seizoen 2010-2011 stevig vastbijten in de ligareeks en behalen onmiddellijk de play off’s. HBCD heren 2 spelen kampioen, dames, kadetten en pupillen worden vicekampioen. De titels brengen pupillen en kadetten naar de VHV finale. Mooie resultaten waaruit je kan opmaken dat je bij HBCD sportief goed zit. In 2011 werd de Belgische handbalbond 50 jaar. Oud VHV voorzitter, Hubert Blootacker schreef hierover een kroniek.

n het seizoen 2012-2013 wordt Patrick Hertsen vervangen door T2 Jo Bytebier. Jo haalt heren 1 van de degradatieplaats weg en plaatst ze op het nummer 5 op het einde van de competitie. Dames eindigen in de subtop in Liga.

Seizoen 2014-2015 presteert HBCD zeer verrassend. In de competitie worden ze vice-kampioen. Tijdens de race om de Beker van België kon HBCD mee ijveren tot 1/8 finale waarbij HBCD de duimen moest leggen voor kampioen Bocholt.

Het seizoen 2014-2015 brengt onmiddellijk vernieuwing met zich mee. Na 7 jaar voorzitterschap maakt Jurgen Van Beveren plaats voor Luc Peersman. HBCD dames konden zich versterken terwijl de heren een minder geslaagde transferperiode moesten ondergaan. Toch blijven de ambities groot.

De terugkeer van de Dames

In 2017 maakt Luc Peersman als voorzitter plaats voor Jelle Biva. De dames keren HBCD de rug toe en trekken naar Belle, maar zullen in 2019-2020 terugkeren naar HBCD. HBCD draait verder mee in liga 2 maar kan onder Pieter Synquintyn promiveren naar liga 1. Na het seizoen neemt Danny Luypaert de fakkel over van Pieter.

2026 - 50 jaar Handbalclub Dendermonde